atakan solak
kendime kalbim reosta
bilirsin ölüm var
bir de doğuştan kamburu olanlar
kamburum karışmış kanıma
özür dilerim
tutamadıklarım için çocuğum
bi minör depresyon havası
sinirlerim birbirinden bağımsız yalnız
bir de atom karınca vardı zamanında
boyu uzun olsa o da kambur olurdu
pimini çekemedim yine
parçalanmış bacağımın
yine uzattığım bacaklarımın
yörüngesindeki denize şişeyi
koruyamadım affet
kırdım yine kafamda
kendime kalbim reosta
sıkışmışım havaya
yakmışım temmuzun doksan yedisini
noksan ömrümde
yoksam ölümümde
kaldırıyorum kadehi şerefime